هواداران یوونتوس یا تیم‌هایی نظیر آن که همواره کسب نتیجه را به ارائه بازی زیبا ترجیح داده‌اند، در پاسخ به انتقادات از نحوه نمایش غیرتماشاگرپسندانه اینگونه تیم‌ها منتقدان را به جام‌های متعددی که فتح کرده‌اند حواله می‌دهند. آنها فرضیه‌ای مشهور را پیش می‌کشند و ادعا می‌کنند که مثلا حدود 10 سال بعد دیگر هیچکس کیفیت بازی تیم‌ها را به خاطر نمی‌آورد و تنها چیزی که مورد بحث قرار می‌گیرد، تعداد جام‌ها و عددهایی است که یک تیم فتح کرده است. اتفاقا سیاست باشگاه یوونتوس هم همین است. نهایت آرزوی مسئولان و مربیان این تیم در سال‌های گذشته کسب پیروزی‌های یک بر صفر خانگی و تساوی‌های بدون گل خارج از خانه بوده است.
البته در این که یوونتوس نام خود را به عنوان پرافتخارترین تیم اروپایی در دهه 90 و بهترین تیم تاریخ باشگاهی ایتالیا ثبت کرده است، شکی وجود ندارد؛ اما نمی‌توان به‌طور صددرصد فرضیه نماینده ماکیاولیسم در فوتبال و طرفداران فتح جام به هر روش قانونی و غیرقانونی را پذیرفت، افرادی که ده سال آینده را به رخ می‌کشند و ادعا می‌کنند که در آینده هیچکس به کیفیت نمایش آنها توجهی نمی‌کند. آنها پس از ماجراهای مربوط به اتهام دوپینگ و دادگاه‌هایی که در رسیدگی به این پرونده برپا شد شدیدا اعتبار خود را زیر سوال بردند. از همه بدتر این بود که مسئولان این باشگاه پس از حکم خفیف دادگاه که تنها به محکومیت 22 ماهه پزشک یوونتوس رای داده بود، با بی‌شرمی هرچه تمام‌تر سر خود را بالا گرفتند و اعلام کردند که به تیمشان افتخار می‌کنند. اما کسب افتخار با استفاده از یک مشت بازیکن دوپینگی که به طرزی غیرطبیعی و مثل اسب می‌دویدند و در شرایطی نابرابر، مدعیان را از سر راه برمی‌داشتند نباید چندان غرورآمیز باشد.
دکتر ریکاردو آگریکولا به‌خاطر تجویز اریتروپوئتین‌های مقوی و انرژی‌زا (EPO) به بازیکنان یوونتوس از سوی دادگاه به‌عنوان تنها مجرم این پرونده شناخته شد؛ اما بازیکنانی که با استفاده از این داروها در رقابتی غیرمنصفانه به برتری دست یافته بودند و تیمی که آگاهانه روی این تخلفات مهر تایید نهاده بود، همین‌طور به حال خود رها شدند.
یوونتوس بین سال‌های 1994 تا 1998 یعنی در دوره‌ای که استفاده بازیکنان این تیم از مواد نیروزا اثبات شده است موفق به فتح یک جام لیگ قهرمانان اروپا، سه بار راهیابی به دیدار نهایی همین جام، سه عنوان قهرمانی سری A، جام حذفی ایتالیا، سوپر جام اروپا و جام بین قاره‌ای شد. یکی از همین دوپینگی‌ها به نام دیدیه دشان فرانسوی در همین دوره یعنی در سال 1998 به‌عنوان کاپیتان جام قهرمانی جام جهانی را بالای سر برد، زین‌الدین زیدان به عنوان بهترین بازیکن کره زمین برگزیده شد و جمعی از اعضای این تیم ازجمله جانلوکا ویالی، الساندرو دل‌پیرو، کریستین ویری، آلن بوکسیچ، پائولو سوزا، فابریتزیو راوانلی و ... آینده حرفه‌ای خود را از راه داروهای نیروزا تامین کردند. مارچلو لیپی به‌عنوان استاد تاکتیک شناخته شد؛ اما هیچکس به این نکته توجه نکرد که لیپی هرگز در تیمی غیر از یوونتوس – مثلا در اینتر – به چنین موفقیت‌هایی حتی نزدیک هم نشد و هر بار پس از مدت کوتاهی مربیگری، شغل خود را از دست داد. هیچکس فکر نکرد که چرا بازیکنانی مثل دیدیه دشان و فابریتزیو راوانلی پس از ترک یوونتوس از یک بازیکن معمولی هم کمتر می‌دویدند و خیلی زود به پایان خط رسیدند.
پروفسور جان مارتینو بنتزی متخصص داروشناسی از دانشگاه پاویا به همراه دستیارش آدریانا چکی در 22 اکتبر سال 2002 پس از تحقیقاتی که روی پرونده اتهام دوپینگ باشگاه یوونتوس انجام داده بودند به این نتیجه رسیدند که زمین تمرینی این تیم شباهت عجیبی به یک داروخانه بزرگ دارد و مسیر آن به یک کلینیک تزریق مواد نیروزا منتهی می‌شود. آنها به رفت و آمدهای پیاپی برخی بازیکنان یووه به دفتر دکتر آگریکولا مشکوک شدند و این سوال را مطرح کردند که یا این بازیکنان با بیماری‌های لاعلاج مبارزه می‌کردند یا این‌که صرفا برای شارژ دوباره به نسخه‌های نیروزا و شفابخش جناب دکتر باشگاه پناه می‌بردند. در قفسه‌های این مطب تعداد 281 نوع دارو کشف شد که حداقل 5 نوع آن را داروهای ضدتورم و ضدالتهاب تشکیل می‌دادند. این نوع دارو به‌تصریح در قانون جزو مواد ممنوعه نیروزا دسته‌بندی شده است. گلبول‌های قرمز دیدیه‌ دشان 2/51 درصد را نشان می‌داد و ردپای EPO در آزمایش خون او به‌وضوح دیده شد، در حالی که این درصد برای ورزشکاران پاک بین 45 تا 47 درصد باید باشد. اگر دشان با نمونه 2/51 درصد قصد شرکت در مسابقات دوچرخه‌سواری توردوفرانس را داشت، حتی اجازه لمس کردن دوچرخه هم به او داده نمی‌شد. با این حال، این بازیکن بدون آن که مانعی بر سر راه خود ببیند تا فتح جام‌جهانی و لیگ قهرمانان اروپا نیز پیش رفت. داروها به‌گونه‌ای بود که در آزمایش ادرار تاثیرش را نشان نمی‌داد یا تاثیری گمراه‌کننده بر جای می‌گذاشت. دشان و آنجلو دی‌لیویو در برابر عوارض EPO و اریتررویید سازگاری نشان می‌دادند و بدن آنها هیچ نشانه‌ای را بروز نمی‌داد.EPO به افزایش گلبول‌های قرمز کمک می‌کند. هرچه گلبول‌های قرمز یک ورزشکار بیشتر باشد، قدرت جذب اکسیژن توسط خون او بیشتر می‌شود و ورزشکار بهتر می‌تواند تنفس کند و در نتیجه در دوندگی‌های زیاد احساس خستگی به او دست ندهد. اریک کانتونا که زمانی جایگاه او توسط دشان، زیدان و ژورکائف در تیم ملی فرانسه غصب شده بود، درباره دیدیه دشان کاپیتان تیم ملی کشورش می‌گوید: «او به جای آن که ورزشکار باشد، بیشتر به حمل‌کننده اکسیژن و گلبول قرمز شبیه است.» آنچه مشخص است این است که یوونتوس با تقلب این همه افتخار را جمع‌آوری کرده است. آنها مثل سارقان بانک – مسلح به داروهای نیروزا – اقدام به جمع‌آوری این اعداد و ارقام و افتخارات کرده‌اند. قهرمانی آنها در دوره 1994 تا 1998 از مشروعیت برخوردار نیست. همانطور که زدنیک زمان – اولین فردی که اتهام دوپینگ را به یووه وارد کرد – گفت، افکار عمومی درباره رای دادگاه اقناع نشده است. یوونتوس باید داوطلبانه این جام‌های کثیف را پس بدهد و خود را تطهیر کند. شاید با عذرخواهی علنی از جامعه ورزش از بار سنگین گناهان آنها کاسته شود.