عجایب نامه- محمدابن محمود همدانی- به کوشش جعفر مدرس صادقی -بدان که مثل دنیا چنان است که آب شور: چندان که خورند، تشنه‏تر باشند و بنگر که ذوالقرنین همه عالم را بستد و قصد ظلمات کرد و نمرود همه دنیا بستد، قصد آسمان کرد.
ذوالقرنین چون از دنیا رحلت کرد گفت: «از پس من نایب آن کسی بود که خطی در دست دارم، بگوید که آن چیست،»
چون از دنیا برفت و تابوت وی را برگرفتند دستی از تابوت بیرون کرد، خطی در کف گرفته.
صدهزار مرد جنگی و بازاری و علما حاضر بودند هریکی می‏گفت که بر این چه نبشته‌است تا از میانه، شخصی گفت:« بر این خط نبشته است که ای بنی آدم، همه عالم را بگرفتم و راه بر یاجوج و ماجوج ببستم و در ظلمات رفتم و بر سحاب سوار گشتم، دارا ابن دارا را بکشتم، همه عالم را مسخر کردم.
اگر مرگ را جواب توانستمی دادن به لشکر، این است لشکر و سلاح و مردان جنگی و اگر جواب توانستمی دادن به مال و علم، اینک فزینه‏ها و علما و فقها. امروز از دنیا گذشتم و هیچ مرا سود نداشت.»>br> چون وی این سخن بگفت، آن خط از کف وی در افتاد و دست را در کفن کشید.