تاریخ مغول-لشکریان مغول سختی دیده و رنج کشیده و لذت تنعم ندیده‌اند. فرار و هزیمت نمی‌دانند، اسلحه خود به دست خویش می‌سازند و لباس خود به دست خود بافته ترتیب می‌دهند.
در سفر و حصر محتاج نیستند که چیزی از خارج تهیه کنند. صادرات و دارایی ندارند. زندگی را خودشان اداره می‌کنند، غنم و حشم فراوان دارند. با شیر و دوغ قناعت می‌نمایند. چهارپایان آنها به زخم سم زمین می‌کنند و علف‌ها را می‌خورند و لذا محتاج به کاه و جو نیستند. آنها چون آفتاب طلوع کرد حرکت می‌کنند و چون غروب نمود فرود می‌آیند، به هر کجا که باشد منزل می‌کنند. حلال و حرام نمی‌شناسند. گوشت گاو و شتر و گوسفند و سگ و خوک و اسب و الاغ را می‌خورند. هر وقت گرسنه شدند رگ حیوانات را می‌زنند و از خون آنها مقداری می‌خورند.
عقد و نکاح آنها حساب ندارد. هر وقت زن خواستند هر که و هر جا باشد می‌گیرند و به شرب خمر اقدام می‌کنند. در هنگام حمله و ظفر بر کوچک و بزرگ رحم نمی‌کنند و کسی را ابقاء نمی‌نمایند. آنان آبستن را شکم می‌شکافند و اطفال را سر از تن جدا می‌کنند. کشتیرانی نمی‌دانند. تمام لباس‌های خود را به هم می‌بندند و سر آنها را به دم اسب‌ها بسته و خود در آن لباس‌ها افتاده به دنبال اسب روی آب می‌روند.
خلاصه آن که آنها جز از بلای آسمانی نمی‌هراسند.