در عالم طبیبان- شخصی که در قحط سالی از شدت گرسنگی مشرف به مردن بود به دهی رسید. شنید رئیس ده مریض است. آنجا رفت و گفت من طبیبم. او را پیش مریض بردند. اتفاقا همان وقت در خانه رئیس ده نان می‏پختند. گفت علاج این مریض آن است که چند دانه نان گرم با قدری روغن داغ کرده و عسل صاف بیاورید تا بگویم چه باید کرد. وقتی که آوردند او خود چنگال درست کرده و لقمه لقمه برداشته دور سر بیمار می‏گرداند و به دهان می‏گذاشت تا همه را خورد و کاملا سیر شد. گفت امروز همین قدر معالجه بس است تا فردا.
چون از خانه بیرون رفت طولی نکشید که رئیس مرد.
گفتند این چه معالجه‏ای بود که کردی؟
گفت اگر این معالجه را نمی کردم طبیب هم مرده بود!