صورت ازلی بهشت موعود در آثار هنری ايران متجلی شده و هنرهايی چون معماری مساجد، مينياتور و قالی‌بافی و حتی آرايش باغ‌ها، محصول همين تجلی هستند.
داريوش مهرجويی، در گفت‌وگو با ستاد خبری همايش زيبايی شناسی‌دين، تجلی بهشت موعود در آثار هنری ايران قديم را ناشی از ناخودآگاه دينی و متافيزيكی هنرمندان مسلمان دانست و يادآور شد كه حديث نبوی «الله جميل و يحب الجمال» در اصل مصداق زيبايی شناسی اسلامی است.
به باور اين هنرمند، خاصيت هنر ايجاد تجربه‌هايی ناب در تمام حوزه‌های فكری است و طبعا سينما به دليل بهره گيری از تصوير در بيان تجره‌های دينی تاثيرگذارتر از ديگر هنرهاست.
مهرجويی كه اخيرا با ساخت فيلمی با عنوان «طبيعت در زيبايی شناسی ايران قديم و جديد» بار ديگر به عنوان پژوهشگر حوزه زيبايی شناسی مطرح‌شده‌است، برخلاف برخی پژوهشگران، پررنگ‌ بودن درك فلسفی از دين را موجب ضعف درك زيباشناسانه نسبت به مقوله دين نمی‌داند و می‌گويد: اگر اين گزاره جنبه عينی می‌يافت ديگر هيچ اثر هنری كه بر تجربه زيباشناختی از دين استوار باشد موجوديت پيدا‌نمی‌كرد به باور مهرجويی آبشخور و جوهره اصلی آثار هنری تاريخ ايران، زيبايی شناسی اسلامی است.